Rozdział 2

Niech to dunder świśnie >.<    so zapraszam na rozdział :D

* Oczami Niall'a *

- Nialler! Wstawaj ktoś do ciebie przyszedł! - usłyszałem głos mojej mamy. 

Leniwie usiadłem na łóżku i spojrzałem na zegarek – 6:12

- Kogo niesie o takiej godzinie?- wrzasnąłem zdenerwowany. Fakt, nie jest to weekend, ale gdy mam na 9 w poniedziałki, wolałabym wyspać się i wstać o 8:30.

Zirytowany wstałem i ściągnąłem z siebie spodnie. Stałem na środku w pokoju, w samych bokserkach i patrzyłem w okno. Po chwili usłyszałem charakterystyczne dla drzwi skrzypnięcie. Odwróciłem się i spostrzegłem, jak przyjaciel mi się przygląda.

- Li? Czy ty właśnie pożerasz mnie wzrokiem?- zaśmiałem się.

Niebieskooki zarumienił się, jak dojrzały pomidor.

- Wcale cię nie pożeram- burknął.- Po prostu wszedłem i spojrzałem na ciebie. Nie pochlebiaj sobie. Możesz się już ubrać?- spojrzał na mnie wyczekująco.

- A co przeszkadza ci?- poruszyłem znacząco brwiami.

- Pff. Po prostu czuję się niekomfortowo patrząc na prawie nagiego przyjaciela. – wytłumaczył.

- Czyli ani trochę cię to nie podnieca?- zapytałem.

 - Niall! Przestań tak myśleć! Nie jestem homo.- krzyknął oburzony.

- Tak tylko przypominam, że moja mama jest na dole- roześmiałem się. – Czyli mam rozumieć, że jeżeli usiądę na tobie to twój przyjaciel nie stanie?- nie czekając na jego reakcję, usiadłem na niego okrakiem. Jakoś mnie nie odepchnął.

- N-niall co ty wyprawiasz?- spytał przestraszony.

- Ciii- szepnąłem zmysłowo do jego ucha i przejechałem ręką po jego plecach. Poczułem jak przechodzą po nim dreszcze. Drugą ręką postanowiłem dotknąć go gdzie indziej, więc ścisnąłem go niespodziewanie za krocze. On tylko pisnął i zrzucił mnie ze swych kolan. Wyglądał teraz jeszcze gorzej niż wcześniej.

- Ty zboczeńcu! – wstał z łóżka i nerwowo chodził  po pokoju. Natomiast ja ledwo powstrzymywałem w sobie śmiech. – To w ogóle nie jest śmieszne! – dodał.

W tym momencie nie wytrzymałem i wybuchnąłem donośnym śmiechem. Mój przyjaciel spojrzał na mnie, jak na jakiegoś wariata.

- Prze-prze-praszam – dusiłem się ze śmiechu.

- Ugh… Jesteś beznadziejny.

Wstałem, żeby pocałować go w policzek, lecz Payne niespodziewanie odwrócił głowę w moją stronę. Tak więc niechcąco nie natrafiłem na policzek, tylko na jego usta. Natychmiast odskoczyłem.

- Li to to było niechcący- zająknąłem się, widząc jak wszystko gotuje się w nim.  Od razu poczołgałem się na koniec łóżka, czekając na dalszy rozwój wydarzeń. Już chciałem coś powiedzieć, kiedy to Liam przyciągnął mnie do siebie i pocałował. Wytrzeszczyłem oczy i znów chciałem coś powiedzieć, ale nie było mi to dane, bo jego język wpełzł do mojej buzi. Szczerze mówiąc, zawsze uważałem osoby innej orientacji, za chore psychicznie, a teraz sam całowałem mojego najlepszego przyjaciela i muszę przyznać, że podobało mi się to. Przyciągnąłem go bliżej siebie. Tym razem, to on na mnie usiadł i badał rękoma całe moje ciało. Zabrzmi to głupio, kiedy powiem, że to mój pierwszy prawdziwy pocałunek. W pewnym momencie zdałem sobie sprawę, że tak nie powinniśmy robić, więc przerwałem pocałunek. Payne spojrzał na mnie lekko zaskoczony. Spojrzał na mój brzuch, na którym siedział i odsunął się ode mnie. Przez kilkanaście sekund patrzyliśmy na siebie, w ogóle nie odzywając się.

- Niall jaa…. Nie wiem co mnie napadło- jęknął.

Oboje byliśmy na twarzach bordowi. Powinienem coś powiedzieć, ale nie potrafiłem…

- Wiesz to może ja już pójdę.- powiedział i skierował się do drzwi.

- Nie, zostań- rzekłem nieco zachrypniętym głosem i pociągnąłem za rękę. – Po prostu jestem w szoku- przyznałem się.

- Ta wiem… - powiedział.

Ruchem ręki zgarnąłem go do nieśmiałego uścisku. Co z tego, że nadal byłem tylko w bokserkach i że przed chwilą całowałem się z nim. Nadal jest moim jedynym przyjacielem. Liam zaczął jeździć ręką po moich plecach. Poczułem ciarki na całym ciele. Mimowolnie uśmiechnąłem się i mocniej wtuliłem w chłopaka. Rękę włożyłem pod jego koszulkę i poczułem mięśnie. Od razu jęknąłem.

- Li… Ja też chcę mieć takie mięśnie.

- Hahaha mówiłem ci, żebyś chodził ze mną na siłownię.

- Najwidoczniej za mało- wystawiłem mu język.

- Rzeczywiście rok to za mało- zaśmiał się perliście, a ja poczułem jak rozlewa się po mnie przyjemne ciepło.

- Dobra, to teraz zacznę z tobą chodzić, naprawdę. – przysięgłem. 

- Powiem ci, że i tak wyglądasz seksownie- w tym samym momencie włożył palce pod moje bokserki i pociągnął za gumkę.

 - Au!- pisnąłem.

Liam już wyszedł z pokoju. Zdążyłem tylko za nim krzyknąć:

- Zboczuch!

Szybko wziąłem prysznic i ubrałem na siebie niebieską koszulkę polo, czarne rurki. Wziąłem plecak i zbiegłem na dół. W korytarzu ubrałem białe Nike i granatową jeansową kurtkę. Spojrzałem na siebie w lustrze.

- Ugh… To w ogóle nie pasuje- szepnąłem do siebie i poprawiłem ręką włosy. W pewnym momencie ktoś położył dłonie na moich bokach.

- Fajnie wyglądasz. Możemy już iść? Jest  już  8:30

- Jasne- uśmiechnął się czule i ująłem go pod pachę.

-Dzieci uspokójcie się!- wrzasnęła nasza wychowawczyni. – Cisza!- nie poskutkowało. – Jeżeli nie uspokoicie się wstawię wszystkim jedynki.- W tym samym momencie było cicho jak na żałobie. W sumie to złe porównanie. Wszyscy ładnie ułożyli się na krzesłach. Siedziałem w ławce z Liamem. W sumie na każdym przedmiocie z nim siedzę, oprócz muzyki, ale to długa historia. Za nami siedzieli nie kto inny jak Zayn i Louis. Wspominałem, że ich nienawidzę? Tak? To powtórzę to jeszcze raz.  N-I-E-N-A-W-I-D-Z-Ę    I-C-H  Dobra mniejsza o to.  Chciałem wrócić do słuchania nauczycielki, ale coś, a raczej ktoś mi przeszkodził.

- Psst! Horan- zawołał mnie Malik.

- Czego?

- Ostatnio słyszeliśmy, że zabawiałeś się w lesie z cheerleaderkami – wybuchnęli śmiechem. Oczywiście, że to było kłamstwo. Jak zawsze chcieli się ze mnie ponabijać. Horan spokojnie. Jeszcze pół roku z tymi dupkami.

- Niall słuchasz mnie?- automatycznie odwróciłem się na słowa pani Stewart.

- Tak, przepraszam- powiedziałem ze skruchą. 

- No dobrze. Chciałam wam przedstawić nowego ucznia. Pochodzi z miejscowości Holmes Chapel. Mam nadzieję, że przyjmiecie go z otwartymi rękoma. Panie i Panowie przed wami Harry Edward Styles. W tym samym momencie wszedł do sali wysoki chłopak o burzy brązowych loków. Dziewczyny, aż pisnęły z wrażenia. No nie powiem, wydawał się być przystojny. Dobra co ja gadam, on jest przystojny. Miał na sobie czekoladowe rurki, białą koszulkę i czarną marynarkę. Ale stop Niall o czym ty myślisz. To wszystko przez Liam'a. Na samo wspomnienie dzisiejszego ranka mimowolnie uśmiechnąłem się. Odwróciłem głowę i wtedy napotkałem jego oczy. Duże szmaragdowe. Przez chwilę się na mnie patrzył, a ja nie mogłem od niego odwrócić wzroku. Zahipnotyzowało mnie jego spojrzenie tak mocno, że aż poczułem dreszcze od czubka głowy, aż po stopy. Natomiast on przerwał nasz kontakt wzrokowy i uśmiechnął się dumnie. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, jak bardzo znienawidzę te bursztynowe oczy.

Przepraszam, że tak późno i że jest krótki i trochę nudny. Moje wytłumaczenie? Choroba i na dodatek problemy z sercem ;/ Mam nadzieję, że chociaż trochę wam się spodoba. Liczę na wasze opinie :D